Bij het smelten van Sigrid Kaag
Het is klaar met de casus Kaag
Je kan geen krant open slaan of de geur van teleurgestelde inkt drijft je neus in. De zilte damp van wat had kunnen zijn slaat van de pagina's, de krokodillentranen druppelen van digitale krantenwandjes en uit alle letters klinkt een luid geweeklaag: Sigrid, waarom heb je ons verloochend? De media walmen van de Kaag-kritiek en die geur is verfrissend doch onfris tegelijk. Maanden, zo niet jaren hebben velen de slippen gedragen van het Kaagmens, wellicht soms tegen beter weten in maar toch met volle inzet. Daar stond ze, het nieuwe leiderschap, het morele baken, de sterke vrouw. Met boter en suiker tuinden velen in het geparfumeerde frame dat door PR-consultants onder leiding van Van Drimmelen was opgetuigd - een hoogmoed die de val al op de weg omhoog heeft ingeleid. Trede voor trede, vileine tekst na teleurgesteld commentaar, struikelt Kaag van haar faux-marmeren monument weer naar omlaag.
De gedoodverfde eerste vrouwelijke premier was niet in staat om Mark Rutte aan haar wil te onderwerpen - gescheiden wegen leidden niet tot nieuw leiderschap, maar wel tot dezelfde coalitie als het kwartet waarmee ze samen struikelde over de onwil om ongekend onrecht bijtijds te erkennen. Laat iedereen vrij, en vooral jezelf niet vallen. Vervolgens nam ze demissionair opnieuw een duik, nadat haar palmares als vermeend vermaarde diplomate verdampte in de Haagse chaos achter het Afghanistan-debacle. De "casus" van een "klaagster" over seksuele misdragingen bij D66 die ze "voor de bril" kreeg, is strike three: in twee weken verschrompelde ook haar reputatie als sterke vrouw, die zou vechten voor de rol en positie van andere vrouwen. Sieg vecht alleen maar voor zichzelf en erger nog: #MeToo blijkt slechts een moreel wapen tegen anderen, geen maatstaf voor de eigen kliek.
Wat er van de parmantige partijleidster rest is een kribbige, kille carrièrekakker die niet meer in control is. Nota bene een onbekende ondergeschikte in de perszaal moest haar bazin en partijvoorzitter redden uit de hilarisch rampzalige persco van donderdag - maar toen was het Kaag al geschied. Haar partijgenoten keren zich met honderden tegelijk openlijk tegen haar, de Kamerfractie bibbert voor de beeldvorming en de laatste getrouwen klauwen met de moed der wanhoop naar houvast: Azijnbode-abonnees, jarenlang meegenomen in de opgelegde adoratie, koelen hun woede op hun krant: Waarom doen ze Kaag dit aan!? De wanhoop wordt schitterend verwoord in de waanzinnige vingerwijzing van partijbons Wolffensperger - die prompt en wederom als nieuwe boemerang de partij sierlijk in het eigen gelaat raakt. Sja. Als je consequent door de pers bent bevoordeeld, gaat plotselinge objectieve berichtgeving voelen als een hetze.
Nu van Loes Reijmer en Leonie ter Braak en van Linda Magazine (lol) tot de Libelle en zelfs die bolle blonde bankhangaardappel van het AD allerhande dames hun we-zijn-niet-boos, we-zijn-teleurgesteld-posities innemen (bloemlezing), is het des te pijnlijker zichtbaar: als de meeste media zich niet zo makkelijk hadden laten misleiden door wat vanaf dag één al een opzichtig onoprecht, overbedacht en op beeldvorming geboetseerd bedenksel van een cynische Haagse navelstaarderskliek was, dat bovendien uit een zuur moeras van misplaatste hoogmoraliteit is opgetrokken, had niemand het handgeknede boetseerwerk hoeven verwarren met een uit marmer gehouwen dame. Sigrid Kaag is een construct dat door consultants en PR-clowns is opgetuigd en mede door de mainstream media is omhooggehouden. Maar papier-maché gepapt van oude kranten heeft slechts een beetje miezer nodig om weer pulp te worden. Smelt, Sigrid, smelt.
